Wat is de link tussen deze drie door de SS goedgekeurde militaire veldpetten en de 17de Dogachtigen-show ? Naast het feit dat deze petten ook een sterke, abrupte stop hebben en (daartoe) een soort van punt op het voorhoofd ? Lees verder voor aanwijzingen.
Terwijl in het verre Den Haag onze Adonezen bezig waren zich langs NEC te wringen (en de uitslag van deze wedstrijd kreeg ik pas zondag laat te horen), was ik op weg naar Den Bosch.
Het zat er al een tijdje aan te komen, maar uiteindelijk toch min of meer op stel en sprong vertrokken. Per bus, trein en wederom bus.
Maar daar zat ik dan in een hotelkamertje naar de kleuren- televisie te kijken. Wel leuk twee volledige speelfilms mee kunnen pikken die zeer de moeite waard waren. Voor de rest diende deze ongebruikelijke manoeuvre alleen om de gebruikelijke gang te vermijden die altijd aan de dogachtigen-show vast zit [met des ochtends voor dag en dauw opstaan, nauwelijks tijd om op gang te komen, vijftig minuten lopen naar het station, daar een trein pakken die wel of niet op tijd is, een keertje overstappen op een andere trein die wel of niet op tijd is en daarna nog in Den Bosch in geforceerde mars naar de veemarkthallen om daar sowieso te laat aan te komen].
Dat ging allemaal dus heel relaxed deze keer.
Vorig jaar had ik al gemeld dat ik die show van vandaag niet zag zitten, maar ik had ook gemeld dat die paar mastineros die wél gaan natuurlijk steun en bijstand verdienen. Bovendien was ik er om diverse redenen erg nieuwsgierig naar wie de twee espanjoolse mastines waren die naast Zarita Tornado Erben waren ingeschreven. Op het antwoord hoefde ik niet lang te wachten, want zodra ik het terrein van de Brabanthallen op stapte botste ik al op de twee mastines van mevrouw Riecker, die daar werden uitgelaten. Dat waren dus net als bij de EDS Yolanda Berry Tornado Erben en Zeno Tornado Erben.
Naast de drie inschrijvingen voor de Mastín Español waren er ook acht inschrijvingen voor de Mastín de los Pirineos. En allemaal ook daadwerkelijk verschenen. Ook drie Estrela-berghonden ("langhaar") waren ingeschreven. Dat is toch ook een arremoedig aantal, zeg. Maar met een goede reden ?
Wat ik niet heb kunnen bevroeden was het feit dat het een zware en LANGE showdag zou gaan worden voor de mastineros. Waarover straks.
Maar laten we eerst eens beginnen met de catalogus. Dat is uiteindelijk ook waar je een tentoonstellingsbezoek mee begint:
je koopt een toegangskaartje en een catalogus. Waren in 2007 en 2009 de catalogi nog in vriendelijk zacht-groen uitgevoerd, deze keer was de overheersende kleur iets dat tussen paarsachtig-rôse en rôse-achtig paars zit. En dan zit je natuurlijk meteen met de vraag: "welke homofiel/keurmeester of homofiel/organisator zou dit toch uitgezocht hebben ... ?". Vooralsnog een onbeantwoorde vraag. De catalogus was weer net als in 2009 (maar in tegen- stelling tot de daaraanvoorafgaande edities) iets met een harde lijm-rug. Niet mijn voorkeur, maar dat wist de bloglezer al van mijn beschrijving van de vorige dogachtigen-show ... De teksten en informatie aan de binnenzijde van de catalogus waren overigens nog wel netjes in zwart-wit.
Laten we eens in die catalogi kijken naar de inschrijvingen:
2007 = 1187 honden
2009 = 1033 honden
2011 = 941 honden
Hmmm ... ik kan hier toch geen opgaande lijn ontdekken ...
Van (eventueel aanwezige) toeschouwers ook nauwelijks last gehad dit jaar, dus daar zal de opgaande lijn evenmin hebben gezeten. Het maakt die ene vraag natuurlijk wel onvermijdelijk:
"Welk doel dient die Dogachtigen-show nu eigenlijk (nog) ?"
Er zat weer een verschil tussen wat als keurvolgorde in de catalogus werd aangegeven en wat op de show-website werd gesuggereerd. Maar toen het moment daar was, was de Mastín Español dus als eerste in (de nogal kleine) ring 15 aan de beurt.
De website-volgorde derhalve. Niemand kon vertellen waarom, overigens.
Keurmeester Roosenboom had -naast een groter aantal andere shows en matches, uiteraard- ook vorig jaar de Winner-tentoonstelling gedaan en dat geschiedde tot tevredenheid van deelnemers en raskenners. Reden genoeg om deze keer de keuring met vertrouwen tegemoet te zien. Als eerste Español was kanjer Zeno aan de beurt. Van hem hadden we al kunnen vaststellen dat hij een mastín-typisch karakter had en een lekkere schofthoogte. Klopt, die schofthoogte wordt nog niet in proportie benaderd door de totale massa en breedte, en, klopt, hij heeft dat schoonheids- foutje van dat gebit, maar hij zit nog maar in de jeugdklasse. Uiteindelijk kreeg hij van de keurmeester, na het afwegen van alle punten, de kwalificatie ZEER GOED. Daarna kwamen de twee teven in de jeugdklasse tegen elkaar uit. Zarita en Yolanda Berry. Yolanda is de oudste, maar niet de zwaarste. Verder had de keurmeester op een paar kleine puntjes nog wat aan te merken. Het eindresultaat voor haar: ZEER GOED. Zarita is natuurlijk een verhaal apart. Ik moet eerlijkheidshalve vertellen dat dit pas de eerste keer is dat ik haar in levenden lijve zag. Ze is nog maar 14 maanden, maar ze ziet er al compleet en volwassen uit. Ze heeft een bijna perfecte -en in ieder geval rastypische- schedel en de massa/schofthoogte/lichaamslengte-maten en proporties zijn nu al volwassen. De keurmeester had alleen maar een zijdelingse aantekening over de plaatsing van de achterpoten tijdens de gang. Haar eindscore: UITMUNTEND. Daarmee werd ze dus eerste van het ras.
Als je én Uitmuntend hebt én Beste van het ras bent, heeft dat als nadeel dat je op moet/ mag voor de Best In Show keuring en dus nog een aantal uurtjes moet blijven plakken, maar als voordeel ... ?
De eigenaresse van Yolanda Berry en Zeno was niet ontmoedigd door de "slechts" Zeer Goed-qualificatie en de tweede plaats. Ze wil voorlopig doorgaan met showen en het onder andere bij de Winner nog eens gaan proberen. Een goede instelling. En, ja, de opbrengst van de prijzentafel werd ook gewaardeerd. Het klopt dat de Dogachtigen nog eea te bieden heeft aan de exposanten. Op sommige shows krijg je helemaal NIETS meer. De klad zit er in. Met zakken voer, bekers, oorkondes en fleece-dekens is deze show dus een uitzondering. [Hoewel er op sommige buitenlandse shows, net als bij sommige Spaanse Monigraficos, al met geldprijzen gewerkt wordt ...]
De eigenaresse van Zarita wilde liefst dat ze lekker rustig gehouden zou worden. Daarom gingen we met haar een beetje afzijdig van het drukke gewoel zitten/liggen/staan. Nadeel daarvan is natuulijk wel dat het "ras-propaganda"-element er bij inschiet ... :-( Maar we hebben al een paar jaar kunnen vaststellen dat de "publieke aanloop" bij de dogachtigen-show zeer gering is, dus echt veel is er niet aan verloren gegaan.
De eigenaresse had ook nog het boek van R v/d Molen over de hond bij 'de Klassieken' voor me meegenomen, zodat ik nog een korte applicatie-cursus theoretische hondkunde kon doen. Maar dat viel werkelijk tegen. Ik begon gericht te zoeken bij wat Vergilius, Columella en hun evenknieën te vertellen hadden over berghonden en met name de voorouders van de mastines. Dat viel dus echt tegen. Althans uit het werk van v/d Molen werd ik op dit punt niet echt wijzer. Ik denk dat als je de tijd neemt om het hele boekwerk door te lezen niet alleen tegen een grote hoeveelheid
"mening" en "interpretatie" aanloopt, doch ook wel interessante informatie mee kan pakken. Maar daarvoor deze zondag geen tijd/gelegenheid ...
Mag ik nog eens terug komen op mooie, gestroomde Zarita ? Het is een lieve en rustige hond en ze past met haar type prima binnen de rasstandaard. Ik zou haast zeggen: UITMUNTEND, maar misschien moet ik eerder zeggen: VOORBEELDIG. En daar hebben we dan zo'n zwaarwichtig punt te pakken: type ... Van veel rassen wordt door kenners beweerd dat het meerdere types kent. Meestal zijn dat er dan twee of, zeer zelden, drie. Bij de populatie van de Mastín Español zitten we met meerdere types. Wie zich aan een schatting wil wagen, mag dat, maar met drie of vier komen we er niet. Toch hebben we maar één standaard. Plus een "officiële club-interpretatie" (zoals die staat afgedrukt op de AEPME-website) van de FCI-standaard. Als een keurmeester een "U"-hond onder handen krijgt zal hij geen moeite hebben om die als zodanig te herkennen. Maar als de te keuren hond zich van het ideale (of één van de ideale ...) rasbeeld af begeeft, wordt het ineens bere-moeilijk in ons ras om aan te geven of het nu om een functie-fout gaat, of om een "sub-type" dat al sinds mensenheugenis in de populatie aanwezig is. Probeer dat als keurmeester maar eens uit te drukken in termen als "Zeer Goed", "Goed", "Matig" ... Als interessant voorbeeld van een probleem binnen ons ras zou ik de steilheid van de achterhand kunnen noemen. Er komen nogal wat mastines voor met teveel steilheid in de knieën en -vooral- de spronggewrichten. Meestal is dat dus zo'n functionaliteits-fout die zo snel mogelijk het ras uit moet worden gefokt/ geselecteerd. MAAR: we kennen ook mastines van een sub-type dat steilheid in beide gewrichten heeft en toch alles bij elkaar een functionele achterhand hebben waar geen extra slijtage of blessuregevoeligheid op schijnt te komen. Herkenbaar -hopelijk- voor rasspecialisten/keurmeesters, maar niet of nauwelijks voor allrounders. Een van de norm afwijkende top-line/ bovenbelijning komt in ons ras nog vaker voor. Logisch, dat komt doordat de 1982 rasstandaard niet op het lijf van ons ras is geschreven, maar vooral gekopieerd is van een andere rasstandaard (niet verder vertellen, hoor !). Overbouwdheid was vroeger de regel. De mate waarin is wel aan het afnemen. Een klassiek geval van 'rastype' versus 'rasstandaard' :-). Qua topline zit Zarita prima in elkaar en het is niet waarschijnlijk dat dit in de toekomst nog gaat veranderen. Rasstandaard gesproken is ze dus gewoon Uitmuntend. En dat dan voor haar leeftijd.
Nu de praktisch kant van het geheel: wat me opviel was dat Zarita niet zo verrukkelijk ruikt als Qwendy Mastibe die ik op de EDS tegenkwam. Ze rook eigenlijk heel neutraal. Ze is wel opvallend gespierder. En de gespierdheid van een mastín moet je normaliter met je handen vaststelen, omdat een mastín nogal ruim in zijn vel zit. Ook Zarita zat ruim, maar zonder overdrijving in haar vel. Ideaal dus. Zeno en Yolanda had ik op de EDS al kunnen
'palperen', waarbij Yolanda steviger gespierd bleek te zijn dan Zeno, maar deze beide jeugdklasse-mastines nog ruim de tijd hebben om in alle opzichten uit te zwaren.
De tijd tot aan de eindkeuring werd weer op geroutineerde wijze doorgebracht, met overlappende wachtdiensten bij Best Of Breed Zarita. Op een gegeven ogenblik vroegen we ons af wie deze keer de Best In Show-keuring zou doen. Misschien Victor van Raamsdonk zelf ? Als het antwoord al ergens in de catalogus stond/ staat - we konden het niet vinden. Er stond trouwens erg weinig extra informatie in die catalogus.
Ook wat betreft de "ere-keuringen" (beste baby, beste pup, beste veteraan, beste etc) was de volgorde weer omgegooid.
Wat waarschijnlijk wel onveranderd is gebleven is de muziek die de diverse keuringen/ verkiezingen moest ondersteunen. De aangekondigde zanger "Carlos" was niet verschenen, maar opnames van Aïda, het door de SS goedgekeurde "Die Walküre"-intro en zo nog een paar 'klassiekers' stroomden/galmden door de Brabanthallen ...
En langzaamaan begon het dus tijd te worden voor de keuring van de Best In Show. In tegenstelling tot voorgaande jaren werd die voorafgegaan door een "voor-jurering". Naast de erering was een paralelle ring gebouwd waar de plusminus 32 rassen alvast 'opgenomen' werden door -inderdaad- Victor van Raamsdonk. Dat ging er erg vreemd aan toe. Natuurlijk hoeft niet iedereen dezelfde smaak te hebben qua ras-keuze en zeer zeker heeft niet iedereen verstand van keuren en de recente stand van zaken qua rasstandaard van 32 rassen, maar als je het presteert om enkele rassen nog eens wat gangwerk te laten zien en letterlijk "onder handen" te nemen, maar andere rassen werkelijk niet aankijkt, dan kan je toch niet ontkennen dat de uitslag feitelijk al bepaald was. En niet op basis van qualiteit.
Even terug in de tijd nu: in de jaren negentig mocht de beruchte Britse lulhannes annex keurmeester Tom Horner eens de
"eindkeuring" van de Crufts doen. Toen ik dat hoorde (en met mij waren er velen die dezelfde reactie hadden) meende ik meteen te weten dat een hond van een Engels ras de nummer één zou gaan worden. Ongeacht de qualiteit. En inderdaad: het werd de Engelse Buldog :-) ... Is dat de enige overeenkomst met de voor-jurering door van Raamsdonk sr. ? Ik denk het niet. Van Tom Horner werd verteld dat hij al decennia rondliep met één en dezelfde bril, namelijk die hij bij het afzwaaien uit het leger aan het eind van
WO II had gekregen. Met nog precies dezelfde glazen. Wat wel duidelijk is, is dat van Raamsdonk bij zijn beoordeling zijn kijk-gave niet evenredig over de rassen heeft verdeeld.
Vooraf probeerde ik een inschatting te maken over de kansen van onze Mastín Español Zarita. Naarmate ik meer honden zag aanschuiven bij de 'voor-beoordeling' werd mijn eigen oordeel van de relatieve qualiteit van haar positiever. Een plaats bij de laatste zeven/acht achtte ik zeer waarschijnlijk. Om dat af te stemmen met van Raamsdonk sr. hield ik die zeer nauwgezet in de gaten. En constateerde daarbij dat hij de mastina werkelijk geen blik waardig achtte. Niet bij het voor-beoordelen en later in de erering evenmin.
En daar begon de ere-keuring. Licht uit en spot aan. Een vreemde gang van zaken, maar geen enkele hond die er problemen mee leek te hebben. Voor zover ik kon waarnemen. In de erering gaf Zarita nog een stukje toegepast mastinisme weg, want waar alle andere honden er een beetje verdwaasd bij stonden, ging zij er relaxed bij liggen. Zoals we dat van een mastín mogen verwachten. Omdat zulks natuurlijk niet de bedoeling is, moest ze verplicht weer op de benen. Nadat alle besten van het ras in de ring waren geweest, moesten zij die niet in genade werden aangenomen definitief de ring verlaten. Zelfs ook bij "het laatste handje van de keurmeester" werd Zarita of eigenaresse geen blik waardig geacht. Valt niet op, hoor.
Ik heb me afgevraagd of dat allemaal niet mijn "schuld" is: doordat ik vorig jaar nogal tekeer ben gegaan tegen de organisatie krijgt de vertegenwoordiger van "mijn" ras de straf over zich heen ... (?)
Maar de strapatzen waren nog niet voorbij. Eerst alle overgebleven honden terug naar de reserve-ring. Daarna werden ze in omgekeerde volgorde naar de erering geroepen. Dus eerst nummer zeven, daarna nummer zes etc. Het ereschavot kwam in zicht. Wie zou er op mogen ? Let wel: er stonden dus meerdere honden in de ring die OFWEL op het schavot mochten, dan wel alsnog met lege handen naar huis moesten. Vreemde manier van doen ...
Wat stond daar allemaal ? Een vrolijke en vriendelijke Boxer; een Engels buldogje (dat die het ereschavot op zou gaan was natuurlijk een no-brainer. Niet op basis van qualiteit, doch omdat ...); een prachtige kortharige St. Bernard; een sennehond of twee en een Newfoundlander. Op dat moment dacht ik: "Laat het vooral die Newfoundlander niet zijn, want daar deugt iets niet aan qua schedel (zie foto's)". Eerder op de dag zat ik met verwondering ipv met ergernis te kijken naar een jonge Newfoundlander met opvalllend lage spronggewrichten/korte metatarsalen. Dat had ook een negatief effect op het gangwerk (wel een leuke hond verder). Maar van de Newfy in de wachtkamer-ring werd me verteld dat 'ie "heel mooi" loopt. Leuk voor hem, maar het beest hoorde niet op het ereschavot. En wie werd er uiteindelijk nummer één ? Enig idee ? Het is een hond waarvan de speaker vooraf al rondgilde dat hij door toedoen van keurmeester van Montfoort in de erering terecht was gekomen. Jazeker, de Newfoundlander ... )-:
Ben ik nu zo pissig omdat "mijn" ras niet gescoord heeft ? Neen. De trouwe bloglezer kan trouwens weten dat ik ook een boontje heb voor de Newfoundland. Ben ik dan zo pissig omdat van Raamsdonk sr. al een oude man is die dat met die nieuwe rasstandaards en vergelijkbare regels niet allemaal kan vatten ? Een beetje. Ben ik dan zo pissig omdat het er een beetje te dik op ligt en de plaatsingen los van "keur-qualiteiten" zijn gebeurd ? Reken maar !
ALS er een 18de Dogachtigen komt -en ik hoop van niet- dan hoeft geen enkele mastinero het in zijn resp. haar hoofd te halen om in te schrijven, want dan krijgt 'ie het met mij persoonlijk aan de stok. Het is genoeg geweest. Enough ! Assez ! Basta !
Wat de wedstrijd ADO - NEC betreft: de inzet was de 5 - 1 van vorige keer te evenaren, doch het is "slechts" 1 - 0 geworden. Ja, die drie wedstrijdpuntjes zijn van harte welkom, we gaan die nog nodig hebben als straks de eindstand wordt opgemaakt, maar het gebrekkige doelsaldo kon ons dan wel eens ernstig gaan opbreken.
Als ik op mijn zegslieden af mag gaan hebben er meer Adonese doelpunten ingezeten, doch besliste het toeval telkens anders. Evenwel: voor NEC zou er ook wel een doelpuntje ingezeten hebben. Die "voorspelling" van 5 - 1 zat er derhalve niet helemaal, totaal en finaal naast. Wat er dan is misgegaan ? Misschien was het wel gewoon een slechte voetbaldag. Ter illustratie: onze collega's van FC Groningen -een rechtstreekse concurrent voor dezelfde plaats in het eindklassement dit seizoen- kwamen tegen die domme tukkers ook niet verder dan 1 - 1. Dat geeft toch te denken ...
Mijn excuses aan de neerlandici voor het feit dat ik hierboven meerdere keren "die" heb geschreven, waar het eigenlijk "welke" moest zijn, maar ja, spreektaal en communicatie, hein ... ?!
